به سمت شدن

درباره اثر

هر انسانی، در مسیر زندگی ابدی خود با دو تولد روبه روست. او با تولد اول، برای زیستنی چند ده ساله، وارد دنیا می شود و تولد دوم، در زندگی آخرتی را به روی او می گشاید. انسال قبل از اینکه به هر کدام از این محیط ها متولد شود، مدتی در رحم مخصوص به آنها، فرصت ابزار سازی دارد؛ برای دنیا، در رحم مادر و برای آخرت، در همین دنیا.

همانگونه که رحم مادر محل ساختن بدن بعنوان ابزار زندگی دنیایی هر انسانی است، دنیا نیز دز آخرت در حکم رحمی است که انسان می تواند به اراده خود قابلیت های درونی و ذاتی اش را در آنجا به فعلیت برساند. چیستی این ابزار های سرنوشت ساز و چگونگی ساختن آنها، موضوع گفتگوی ما در به سمت شدن است.

بریده‌ای از کتاب به سمت شدن

بدیهی است قلبی که سال‌ها ورودی‌های نامناسبی داشته است از صحت و سلامت، بسیار دور افتاده و درگیر بیماری‌های مختلفی شده است. بیماری‌های قلب خودشان را در اعمال انسان که خروجی‌های قلب هستند نشان می‌دهند. زود رنجی، پرخاشگری، ترس و اضطراب، تکبر و حسادت از جمله علائم بیماری قلب است.

قلبی که توانایی ارتباط با خدا را ندارد و هم صحبتی با او و دوستان او خوشحال و آرامش نمی‌کند؛ یعنی از صاحب خانه فاصله گرفته است. هر قلب به میزان فاصله‌ای که از خدا دارد از آرامش و شادی حقیقی دور شده و دچار تنهایی، ترس و اضطراب می‌شود؛ اما همین قلب بیمار تا زمانی که در دنیا قرار دارد و هنوز به آخرت متولد نشده است، این قابلیت را دارد که به اصلاح خود بپردازد و بتواند با سلامت به آخرت منتقل شود.