رئیس خانه یا کارمند اداره؟

درباره‌ی اثر رئیس خانه یا کارمند اداره

کتاب حاضر با محوریت خانواده و ازدواج در خصوص رشته‌ها و دستاوردهای اشتغال زنان را بررسی می‌کند و به انگیزه‌های اصلی اشتغال زنان می‌پردازد. سپس نویسنده به بررسی پیامدهای اشتغال زنان و تاثیر آن بر خانه، خانواده و همسر و فرزندان می‌پردازد. در مورد این کتاب اینطور نوشته شده است:

"در بخش اشتغال زنان، از سویی سنت‌های ریشه‌دار اجتماعی و دینی، زنان را به سوی حفظ ارکان خانواده دعوت می‌کندو از سوی دیگر، نیازهای واقعی یا کاذب دنیای پرهیاهوی امروز، آنان را به حضور هر چه بیشتر در جامعه و اشتغال در مراکز مختلف کاری فرا می‌خواند.

اثر حاضر بر آن است که بدون پیش‌داوری و یا اذعان به اینکه نمی‌توان برای همه افراد جامعه راهکاری یکسان عرضه کرد، مزایا و معایب اشتغال زنان و تاثیر آن را بر نظام خانواده بررسی کند. "

درباره نویسنده

کاظم علی محمدی مدیر معاونت تهذیب حوزه‌های علمیه قم و نویسنده‌ی اثر رئیس خانه یا کارمند اداره؟ خانه‌داری یا اشتغال زنان، کدام یک؟ است. این روحانی نویسنده آثار و مقالات دیگری نیز در حوزه‌ی خانواده و ازدواج نیز دارد. از جمله آثار این نویسنده می‌توان به این موارد اشاره کرد:

• از تفاوت تا تفاهم: آشنایی با تفاوت‌های زن و مرد
• پاسداشت حریم همسر: مهارت‌های رعایت مرزها در روابط خانوادگی
• سرحال در محل کار . پرانرژی در منزل
• همسران همراه: سیره خانوادگی همسران علما و بزرگان دین

بریده‌ای از اثر

در بخشی از کتاب رئیس خانه یا کارمند اداره اینگونه آمده است:

احساس گناه از حضور نداشتن در کنار فرزند

احساس گناه، مهم‌ترین احساس منفی مادران شاغل است که به سبب نگرانی از حضور نداشتن در کنار فرزند ایجاد می‌شود. برای مثال، از زبان این مادران پیوسته جملاتی مانند: «بچه‌ام تب کرده و کنارش نیستم»، «اکنون ممکن است گرسنه باشد»، «نکند اتفاقی برایش افتاده باشد»، «نمی‌دانم چرا دلم شور می‌زند» و ... شنیده می‌شود. آنها می‌پندارند حضورشان در خانه به رفع این مسائل کمک می‌کند. احساس گناه، اضطراب ایجاد می‌کند و سرانجام، هم به کار و هم به رابطه‌ی مادر و کودک آسیب می‌رساند و به صورت رفتارهایی مانند پرخاشگری مادر یا توجه بیش از اندازه به کودک بروز می‌یابد.

احساس بیهودگی و بی‌ارزشی

اگر همسر یا فرزندان زنی که بخشی از بار مالی خانواده را بر دوش گرفته است، به اندازه کافی از او حمایت و قدرشناسی نکنند و زحمت‌های او به چشم نیاید، پس از مدتی به این نتیجه می‌رسد که بهترین سال‌های زندگی‌اش را بیهوده تباه کرده است.