از کودکی، همراه پدرش، تمام نمازها را در مسجد می خواند. می گفتیم باید کم کم به نماز خواندن عادت کند. طعم نماز که به جانش بنشین، دیگر خودش نماز خوان می شود. تصورمان این بود که فقط تشویق ما کافی است. غافل بودیم از این که نوجوان امروزی، مانند نوجوان های دیروز نیست که با تعبد و امر و نهی کارها را انجام بدهد. نوجوان امروز برای هر کاری دلیل می خواهد. از وقتی هم که فضای مجاز همه گیر شده است، بیشتر وقتش را با موبایل و بازی می گذراند. دیگر مثل قبل، به نمازش اهمیت نمی دهد. حتا یک بار پرسید "مگر خدا به نماز خواندن من محتاج است؟!" پدرش مدام غصه می خورد.
با چند مشاور مشورت کرده؛ اما هنوز آرام نشده است. دائم می گوید "چه شد که در نمازش سست شد؟ نکند با دوستان ناباب آشنا شده؟" بی رغبتی اش به نماز و تنبلیش در نماز خواندن سبب شده است سایر کارهایش را هم جدی نگیرد. کاش بتوانم ریشه این سستی ها را بشناسم و بخشکانم.
جواب این نگرانی ها، دغدغه ها، سوالات و ده ها نمونه دیگر را در کتاب فرودگاه فرشتگان 3 می خوانیم.
[نظرات کاربران]