ما و امام زمان

نه انسان بی‌هدف خلق شده، و نه در چنین دنیای منظم و باشکوهی، سرگردان رها شده است!

دنیا شبیه دانشگاهی‌است، که نسل بشر، یکی پس از دیگری، می‌آید و پشت میزش می‌نشیند و انتظار می‌رود که در هنگامۀ فارغ‌التحصیلی، با مدرکی که برای آن خلق شده بود، از این دانشگاه خارج شود!
مدرکی به نام انسانیت!

باطن انسانی و تکامل یافته، اگر میوۀ زندگی بشر نباشد؛ یعنی او دنیا را به بطالت گذرانده است!
به همین دلیل است از آغاز خلقت تاکنون، لحظه‌ای بشر، بدون راهنمایی از سویِ خالقش، رها نشده است.

اما در دنیای امروز ما، که زمین از نمایندۀ خدا خالی است، دنیا، شبیه دانشگاه بدون استاد شده است!
آیا در دانشگاه خالی از استاد، برای کسی، توانِ رشد علمی وجود دارد؟ 

در دنیایی که دست بشر به «استاد» و به قول عرفا به «متخصص معصوم» اَش، برای کسب باطن انسانی نمی‌رسد، چگونه انسان‌ها، می‌توانند به رشد و قدرت روحی رسیده و آرام و بزرگ، زندگی کنند؟

ـ این مجموعه، یادمان می‌دهد؛
که با تنها باقیماندۀ خدا در زمین، به‌عنوان اُستاد دانشگاه دنیا، ارتباط برقرار نموده، و در رحم وجودی او، تا هدف نهایی خلقت حرکت کنیم؛ هدفی به نام انسانیت!