آسیب شناسی گناه

«گناه» عملی است كه با اراده و رضایت خداوند در تضاد بوده، با ایجاد نوعی «تاریکی» معنوی در نفس انسان، او را از خدای متعال كه «نور» آسمان‌ها و زمین است، دور مى‌سازد و موجب بازماندن وى از کمال و قرب به خدا مى‌گردد و هر کاری که برخلاف فرمان خداوند باشد گناه محسوب می‌شود. طبق قانون عمل و عکس‌العمل که در جهان طبیعت حکمفرماست و رفتار انسان نیز از این قانون مستثنا نیست؛ کسی که دامان خویش را به گناه می‌آلاید باید در دنیا منتظر آسیب‌های گناه خویش نیز باشد.
ما انسان‌ها موجوداتی بینهایت طلب هستیم، از یک سو می‌توانیم تا بینهایت کمال عروج کنیم تا آنجایی که حتی ملائکه هم اجازه پا نهادن در مقام ما را نداشته باشند و از طرف دیگر، می‌شود تا بینهایت سقوط کنیم تا جایی که از حیوان و جماد هم پست‌تر شویم. گناه و سرپیچی از فرمان خداوند عامل این صعود و سقوط ما است. گناهان با آسیب‌هایی که بر سبک زندگی دینی ما برجای می‌گذارند ما را از مسیر رسیدن به هدف خلقت و تشبه به باری تعالی و مثل اعلی شدن منحرف می‌کنند.
آنچه که در آسیب شناسی گناه و پیشرفت به سمت هدف خلقت و تأمین سعادت در زندگی دنیا مهم به نظر می‌رسد روش اهل بیت (علیهم‌السلام) بوده و آن عبارت است از اینکه انسان پیش از اقدام به تحصیل فضایل، باید رذائل را از خودش دور کند. یعنی ما قبل از این که در سدد انجام کار نیک و عبادتی برآییم؛ بهتر است در سدد این باشیم که اول از گناهان و رذائل دوری کنیم.
کارگاه «آسیب شناسی گناه» به ما دوری کردن از گناهان، آسیب‌های آن و راهکارهایی متفاوت در این زمینه را می‌آموزد؛ زیرا با انجام این اعمال، مسیر برای به جا آوردن عبادات هموار خواهد شد و از آسیب‌های قطعی گناهان در امان خواهیم ماند.